Sirenejagers

Ik volg via de sociale media een aantal dorpsgenoten die er wel een hele rare hobby op na houden. Bij een alarm, een bericht op het communicatiemiddel van de nooddiensten , sirene of zwaailicht wordt meteen de achtervolging ingezet. Direct komen daar meldingen van op Twitter en Facebook. Volgers worden nauwkeurig op de hoogte gehouden met berichtjes als: “Brandalarm Merwebolder…Ik ben onderweg! “Terplaatse….Brandweer is op onderzoek uit.” Deze berichten zijn vaak voorzien van onhandige en bewogen foto’s, waarop eigenlijk niets te zien valt. Misschien is het handig als mensen, die de hele dag niets anders te doen hebben dan zwaailichten achtervolgen, zich aanmelden voor de vrijwillige brandweer. Tijd zat zou je denken. Het feit dat ik deze mensen volg, komt voort uit dezelfde nieuwsgierigheid. Ook ik wil graag op de hoogte zijn van eventuele calamiteiten in ons dorp. Ik heb alleen niet de behoefte om zelf achter de ambulances aan te scheuren. Daar heb ik ook echt geen tijd voor trouwens! De vrijwillige brandweer zou ook niet veel aan mij hebben, omdat ik al hoogtevrees heb op een keukentrapje! Afgelopen week was ik een paar dagen op vakantie in eigen land. Natuurlijk volg ik ook op vakantie het “nieuws”uit Sliedrecht. Zo was ik afgelopen vrijdag al op de hoogte van de grote brand op de Kerkbuurt, nog voordat de brandweer was uitgerukt! En dat helemaal aan de andere kant van Nederland! Het oude en vervallen pand van Maasland stond in lichtelaaie. Ragscherpe foto’s van metershoge vlammen vulden mijn tijdlijn. Gelukkig geen gewonden of ongelukken. Ik weet nog van de verhalen van mij opa en mijn vader, dat daar een slijterij heeft gezeten. Eén van de verhalen is mij altijd bijgebleven. Lang geleden overleed de man die deze slijterij runde. Zijn vrouw moest de zaak sluiten tijdens de drukte rondom de Kerst. Daardoor had de weduwe, die het toch al moeilijk had natuurlijk, ook nog eens geen inkomen in die periode. De collega slijters hebben toen elk een gedeelte van hun winst aan de nazaten van de noodlijdende slijterij gegeven. Een stukje naastenliefde dat in deze tijd zeker niet zou misstaan! Toen de weduwe een aantal jaren later de zaak sloot, hebben mijn opa en vader de voorraad van haar overgenomen. Al deze verhalen kwamen weer boven gedreven door de inspanningen van onze sirenejagers. Ondanks dat ik me er een beetje voor schaam, blijf ik deze mensen volgen. Stel je voor dat je iets mist! Dat wil je toch niet? Dat dan weer wel.